Saludo kay Sec. Jesse

Ngayong araw, Agosto 28, 2012, ay ilalagay na sa kanyang huling hantungan ang katawan ng isa sa mga pinakanirirespetong pinuno sa buong Pilipinas, si Department of Interior and Local Government (o Kagawaran ng Interyor at Pamahalaang Lokal) Secretary Jesse Robredo. Nagtataka ka ba kung bakit marami ang nalungkot noong siya ay pumanaw mahigit isang linggo na ang nakalilipas? Subukan nating alamin kung bakit maraming tao ang nagmamahal sa kanya.

Bago pa man siya hirangin ni Pangulong Noynoy Aquino bilang kalihim ng DILG ay nakilala ko na noon si Sec. Jesse sa pamamagitan ng isang artikulo sa dyaryo na nabasa ko.  Mula noon ay humanga na ako sa kanya. Base kasi sa nilalaman ng artikulong nabasa ko, isa siyang huwarang pinuno ng Naga City. Mula raw sa pagiging mahirap ng kanyang lungsod na pinaglingkuran ay naiangat n’ya ang antas nito bilang isang first class city. Hindi ba’t sa ginawa n’yang iyon ay kahanga-hanga na talaga siya?

Sa totoo lang, malaking kawalan ang kanyang pagkamatay sa ating bayan. Mahirap humanap ng pinunong tuwid, tapat at talagang may ginagawa.

Nangalap ako ng ilang impormasyon tungkol kay Sec. Jesse. Alamin natin ang ilan sa mga importanteng bagay tungkol sa isang pinunong minahal ng taumbayan.

1. Ipinanganak siya noong Mayo 27, 1958 sa Naga City, Bicol. Mga negosyante ang kanyang mga magulang. Nabuhay siya sa loob ng 54 taon dito sa mundo.
2. Ayon sa mismo n’yang kwento sa artikulong ito, ang kanyang tatay ay nabulag noong siya ay apat (4) na taong gulang. Naging inspirasyon ito sa kanya dahil kahit na sa kapansanang iyon ng kanyang tatay ay naitaguyod nito ang kanilang pamilya. Kaya sa tuwing makakakita siya ng isang pagsubok, nakikita n’ya ang kanyang ama. Kung kaya umano ng kanyang amang may kapansanan, paano pa kaya ang lahat ng walang kapansanan.
3. Ayon sa artikulong ito, nagtapos ng kursong Industrial Management Engineering and Mechanical Engineering sa De La Salle University. Nakatapos din siya ng Masters of Public Administration sa John F. Kennedy School of Government ng Harvard University. Nagtapos din siya ng Masters in Business Administration sa Unibersidad ng Pilipinas- Diliman. Siya umano ang pinakamagaling sa kaniyang klase sa UP noong panahong iyon.
4. Una siyang naging alkalde ng Naga noong 1988. Siya ang pinakabatang alkalde noon sa Pilipinas sa edad na 29. Ayon uli sa artikulong ito, mahahalagang reporma ang kanyang ginawa upang maibsan ang problemang kinakaharap noong ng kanyang lungsod na pinaglilingkuran. Inilipat ng matitirhan ang mga iskwater sa siyudad, pinuksa ang mga pasugalan, nilagay sa tamang lugar ang terminal ng mga bus at dyip at ginawang episyente ang pagkolekta ng mga buwis
5. Itinalaga siyang presidente ng League of Cities of the Philippines noong 1995 bilang rekognisyon ng kanyang husay at galing bilang pinuno.
6. Bilang patunay pa ng kanyang galing sa pamumuno, siya ay binanggit sa Asiaweek Magazine noong taong 1999 dahil sa kanyang huwarang pamumuno sa Naga na itinuring na isa sa mga pinakamataas ang iniangat na siyudad sa Asya.
7. Isa siyang Katoliko.
8. Namayapa si Sec. Jesse noong Agosto 18, 2012 nang bumagsak ang kanyang sinasakyang eroplanong Piper Seneca sa Masbate. Naiwan ni Jesse ang kanyang maybahay at tatlong anak na babae. Inilarawan ng kanyang maybahay na siya ay isang simpleng tao lang na napakasipag at pinakamasaya sa kanilang tahanan.
9. Sabi ni Gemma Mendoza sa kanyang artikulong ito sa rappler.com, maaaring si Sec. Jesse ang pinuno sa lokal na pamahalaan na may pinakamaraming natanggap na parangal. Pinakamataas sa kanyang mga nakamit ay ang Ramon Magsaysay Award for Government Service, ang katumbas ng Nobel Prize dito sa Asya.
10. Hindi siya sang-ayon sa nepotismo. Nang matapos umano ang kanyang termino bilang alkalde ng Naga, hindi siya pumayag na tumakbo ang kanyang maybahay. Totoo naman kasing hindi dahil magaling ang isang tao ay magaling na rin ang kanyang asawa o maging anak. Sana maisip yan ng mga pulitiko natin ngayon na hene-henerasyon na ang pamilya sa pulitika.

Tiyak na mas marami pang nakahahangang kwento ang mga taong talagang nakasalamuha at nakasama si Sec. Jesse tungkol sa kanya. Aking iri-rekomenda na inyong basahin ang mga link na inilagay ko sa itaas upang mas makilala n’yo si Sec. Jesse. Ganunpaman, maigi na ring nalaman natin mula sa mga nakalagay sa itaas ang karakter ng isang pinunong talagang isa ring mabuting tao. At dahil diyan, tayo ay talagang saludo sa kanya.

Advertisements

Buwan ng Wika

Ang buwan ng Agosto ay ang tinaguriang Buwan ng Wika ng Pilipinas. Naaalala n’yo pa ba kung bakit? At saka, naaalala n’yo pa bang hindi Buwan ng Wika ang ating ipinagdiriwang kundi Linggo ng Wika lamang? Kung hindi na, sabay-sabay nating balikan ang kasaysayan ng isa sa mga pinakamahalagang pagdiriwang sa buong bansa dito sa blog post kong ito.

Ayon sa Wikipilipinas, ilan sa mahahalagang pangyayari sa pagsisimula ng selebrasyon natin ng Buwan ng Wika ay ang mga sumusunod:

Marso 26, 1946– Ipinalabas ni Pangulong Sergio Osmena ang Proklamasyon Blg. 35 na nagtatalaga ng petsa Marso 27 hanggang Abril 2 bilang Linggo ng Wika.

Setyembre 23, 1955- Iniutos ni Pangulong Ramon Magsaysay sa kanyang Proklamasyon Blg. 186 na ilipat ang selebrasyon ng Linggo ng Wika papuntang Agosto 13- 19. Bilang paggunita umano ito sa kaarawan ni Manuel L. Quezon na tinaguriang Ama ng Wikang Pambansa.

Agosto 12, 1988- Inilabas ni Pangulong Corazon Aquino ang Proklamasyon Blg. 19 upang pagtibayin ang pagdideklara ng pagdiriwang ng Linggo ng Wika mula Agosto 13 hanggang 19 kada taon.

Enero 15, 1997- Ipinagtibay ni Pangulong Fidel V. Ramos sa pamamagitan ng Proklamasyon Blg. 1041 na tataguriang buwan ng wika ang buong buwan ng Agosto bilang pagpapalawig pa ng selebrasyong Linggo ng Wika.

Bakit mahalaga ang pagdiriwang ng Buwan ng Wika?

Upang sagutin yan, mahalagang malaman ang kahalagahan ng wika. Ang wika, o language sa Ingles, ay isang sistematikong pamamaraan ng pakikipag-ugnayan sa pamamagitan ng mga tunog, senyas o simbolo sa kapwa taong gumagamit at nakaiintindi rin ng pamamaraang ito. Ayon naman sa blog ni Romano Redublo na isang guro, ang wika raw ay kalipunan ng mga simbolo, tunog at mga kaugnay na batas upang maipahayag ang nais sabihin ng kaisipan. Ginagamit ang pamamaraang ito sa pagpapaabot ng kaisipan at damdamin sa pamamagitan ng pagsasalita at pagsulat. Ang wika rin ay likas na makataong pamamaraan ng paghahatid ng mga kaisipan, damdamin at mga hangarin sa pamamagitan ng isang kaparaanang lumilikha ng tunog; at kabuuan din ito ng mga sagisag sa paraang binibigkas. Sa pamamagitan nito, nagkakaugnayan, nagkakaunawaan at nagkakaisa ang mga kaanib ng isang pulutong ng mga tao.

Sa madaling salita, mahalagang ipagdiwang ang wika sapagkat isa ito sa mga pinakimportanteng bahagi ng ating pagka-Pilipino at pagkatao. Sa totoo lang, di tayo magkakaintindihan kung wala tayong wika o kahit anong uri ng lengwaheng ginagamit.

Para sa akin, pinakamasaya sa buwan ng Agosto ang pagdiriwang sa mga eskwelahan at pamantasan ng Buwan ng Wika. Sa aking pagkakaalala, kadalasang ikatlo o ikaapat na linggo ng buwang ito isinasagawa ang mga aktibidad na may kaugnayan sa pagsasanay at pagtataguyod ng ating pambansang wika. Malamang ay naaalala n’yo pa ang mga sumusunod:

–          Sabayang pagbigkas

–          Balagtasan

–          Isahang awit

–          Dalawahang awit

–          Paggawa ng poster

–          Paggawa ng slogan

–          Paggawa ng tula

–          Paggawa ng sanaysay

–          Pagbigkas ng tula, at marami pang iba

Sumali ako kasama ng ilang kaibigan/ kaklase sa balagtasan pero di pinalad na manalo. Buti na lang mabait ang Panginoon dahil nakasungkit naman ako noon ng medalya sa paggawa ng tula. Hehe. Gayunpaman, ang mahalaga naman sa mga paligsahang ito ay di lamang pagtatagisan ng galing kundi pagpapayabong pa ng wika natin sa iba’t-ibang pamamaraan.

Bilang pangwakas, nais kong ibahagi ang sinabi ng ating pambansang bayaning si Jose Rizal tungkol sa kahalagahan ng wika.

Ang hindi magmahal sa sariling wika ay higit pa sa hayop at malansang isda; kaya ating pagyamaning kusa, gaya ng inang sa atin ay nagpala.

Pag-asa sa Gitna ng Delubyo

Ilang araw nang binabayo ng malakas na ulan ang malaking bahagi ng Luzon, lalung-lalo na ang Metro Manila, Rizal at Bulacan. Lunes pa lamang ay dama na ang walang tigil na pag-ulan, ngunit noong Martes talaga ito bumuhos nang walang patumangga. May kasama pang kidlat at kulog ang sama ng panahon, kaya nakatatakot mawalan ng kuryente. Sinasabing halos 50% ng Metro Manila ang nalubog sa baha. May mga kalsadang lampas-tao ang baha at hindi kayang madaanan ng anumang sasakyan. Lahat ng pasok, mapa-eskwela man o hindi, mapa-gobyerno o pribado, ay kinansela. Napuno ang mga social networking sites ng mga balita at impormasyon tungkol sa mga kabaha-bahalang nangyayari. Nagkalat sa Facebook at Twitter ang mga panukala ng mga numerong dapat tawagan para sa anumang uri ng tulong. Nai-poste rin ang iba’t-ibang larawan upang malaman ng lahat ang kalagayan ng baha at ulan sa mga lansangan. Higit sa lahat, nagbigay-daan din ang mga social networking sites na ito upang mapanatili ang pag-asa na kailangang-kailangan sa mga sakunang tulad nitong ating nararanasan.

Nagkaroon ng pag-asa nang dumating ang araw ng Miyerkules. Nagpakita ang haring araw at inakala ng maraming Pinoy tulad ko na tanda na iyon ng tuloy-tuloy na pagganda ng panahon. Pero, tulad na lamang ng nangyari noong Martes, bumuhos na naman ang napakalakas na ulan at bumaha sa maraming lansangan oras na matapos ang tanghalian. May mga nabasa, natakot at na-stranded. Pero sa lahat ng ito’y naging matatag pa rin ang mga Pilipino dahil na rin sa maraming taong patuloy na nagsisilbi at naglilingkod. Ang mga tinutukoy ko’y walang iba kung hindi ang mga kapwa nating mga Pilipinong nangunguna sa pagtulong sa mga biktimang nasalanta ng malakas na pag-ulan.

Maraming Pilipino ang talagang gumagawa ng paraan para tumulong sa mga biktima ng baha. Lahat ay may pangangailangan ngayon, pero mas pinili nilang kalimutan muna ang sarili para tumulong sa mga mas nangangailangan. Namumutawi ang bayanihan at sila ang pinakatanda nito. Kitang-kita ito di lamang sa mga taong nasa gobyerno o pribadong sektor kundi sa mga ordinaryong mamamayan din. Mga tunay na bayani nating maituturing ang mga taong naglilingkod na maaaring mamiligro ang buhay para lamang mailigtas ang iba na nasa peligro rin ang buhay. Salamat sa Diyos dahil may mga taong tulad nila na maituturing nating buhay na pag-asa.

Ilan sa mga impormasyong dapat nating malaman tungkol sa pangyayaring ito:

1. Ang nagdulot ng matinding pagbaha at pag-ulan ay hindi isang bagyo kundi ang HANGING HABAGAT. Ano ang habagat? Ayon sa artikulo ni Sol Jose Vanzi, ang habagat ay nagsisimula sa panahon ng tag-init (summer) kung kailan ang kontinenteng Asya ay mas umiinit kumpara sa mga nakapaligid ditong mga anyong tubig. Dahil dito, namumuo ang mga tinatawag na low pressure area. Nangyayari ito sapagkat pag tumataas ang mainit na hangin, ang naiiwang bahagi sa ibaba ay pinupunan ng hanging nanggagaling naman sa mga dagat. Ang mga hanging nagmumula sa dagat ay nagdadala ng init (heat) at singaw (water vapor) na pag dumaan sa bansa’y maaaring magdala ng maalinsangang panahon pati na pag-ulan. Sinabi ring pag may bagyo sa Taiwan, isang bansang nasa itaas lamang ng Pilipinas, ay mas lumalakas ang hanging ito at ang dalang ulan ay mas nagtatagal. Ito na nga ang nangyayari sa atin ngayon sapagkat matatandaang ang bagyong Haikui ay nasa Taiwan nang magsimulang lumakas ang pag-uulan sa atin. Ang hanging habagat ay dumadaan sa ating bansa mula Hunyo hanggang Setyembre.
2. Ayon naman sa Wikipedia, ang hangin naman na nararamdaman natin mula Setyembre o Oktubre hanggang Mayo  o Hunyo ay tinatawag na AMIHAN o northeast monsoon. Dulot ito ng tinatawag na trade winds, ang pattern ng mga hangin sa tropics, mga lugar na malapit sa equator. Malamig na hangin, na may kaunti o walang pag-uulan ang dala-dala ng amihan.
3. Sa panahon ng mga sakuna tulad ng nararanasan natin ngayon, ang pangunahing ahensyang nagtataguyod sa kapakanan ng mga mamamayan ay ang National Disaster Risk Reduction and Management Council (NDRCMC). Gayunpaman, lahat ng local government units (o LGUs) ay inaasahan pa ring gampanan ang kani-kanilang mga tungkulin habang nakikipag-ugnayan sa mga ahensyang tulad ng NDRCMC, Department of Social Welfare and Development (DSWD), Metro Manila Development Authority (MMDA) at Philippine Atmospheric, Geophysical, Astronomical Services Administration (PAG-ASA).
4. Ang Department of Science and Technology (DOST) naman ay bumuo ng programang tinatawag na Project NOAH (Nationwide Operational Assessment of Hazards) na naglalayong mabigyan ng babala ang iba’t-ibang komunidad sa banta ng baha. Gumagamit ito ng teknolohiyang nagpapakita ng dami ng tubig-ulan at potensyal na pagbabaha sa isang lugar.
5. Heto naman ang listahan ng mga numero sa telepono ng iba’t-ibang ahensya at expressway na maaaring tawagan para sa mga emergency: 
6. Paano tayo makatutulong? Maari tayong magdala ng donasyon o mag-volunteer sa iba’t-ibang eskwelahan tulad ng UP Diliman, UP Manila, Ateneo de Manila University, University of Asia and the Pacific; iba’t-ibang simbahan tulad ng Sto. Domingo Church sa Quezon Avenue; mga ahensya tulad ng DSWD at Philippine Red Cross; mga foundation tulad ng ABS-CBN Foundation at GMA Kapuso Foundation, o kaya naman sa iba’t-bang tanggapan tulad ng LBC. May alam ka pa bang iba? Idagdag mo na lang sa comment box sa ibaba.

TANDAAN: Kapag gagawin natin ang ating parte sa sakunang nangyari, mapapadali ang ating pagbangon. Alaming pagkatapos ng delubyo, aahon tayo.

Kontrobersyal na RH Bill

Mainit-init na usapan sa kasalukuyan ang Reproductive Health Bill o mas kilala sa tawag na RH Bill. Nagdaos ng malawakang protesta ang Simbahang Katoliko nitong nagdaang Sabado, Agosto 4, 2012, sa EDSA Shrine na nilahukan ng libu-libong Pilipino. Kahit na maulan, dinayo pa rin ang nasabing lugar ng maraming mamamayang ayaw sa nabanggit na panukalang batas. Sumabay naman ang mga pro-RH Bill sa isinagawang protesta sa pagbibigay-impormasyon sa lahat sa pamamagitan ng mga social networking sites. Sa mga slogan na itinataas noong Sabado sa EDSA ay may sagot ang mga pro-RH Bill at ang pinakapinupunto nila ay ang misimpormasyon tungkol sa RH Bill.

Ano nga ba ang RH Bill? Napag-alaman ko sa aking pagsasaliksik na marami palang reproductive health bills ang naipasa na sa Kongreso ng ating bansa. Naisip marahil ng mga nagpanukala ng iba’t-ibang RH bills na ito na ipagsama ang nilalaman ng kanilang mga panukalang batas kaya nabuo ang House Bill 4244 o kilala rin A Comprehensive Policy on  Responsible Parenthood, Reproductive Health, and Population and Development, and for other purposes. Kung gusto ninyong tingnan at basahin ang batas na ito, pumunta kayo rito. Mahalagang mabasa iyan upang hindi maling impormasyon ang makaabot sa atin ukol sa kontrobersyang batas na kinahaharap ng sambayanan. May blog entry rin si Pia Cayetano, isa sa mga senador na sponsor ng nabanggit na batas, para klaruhin ang ilan sa mga probisyon nito. Maaari n’yong mabasa ang kanyang sinulat dito.

Sa totoo lang, maganda ang mithiin ng nabanggit na batas. Tama ang sinasabi ng mga pro-RH Bill na pro-women at pro-poor ito. Isinusulong nito ang tamang pagpapamilya at pagdidisiplina sa pag-aanak. Layunin din nitong pangalagaan ang kalusugan ng mga ina, dahil sila ang pinakanaaapektuhan sa pagpapalaki ng pamilya.

Tanong: Kung magaganda pala ang mithiin ng RH Bill, bakit maraming tumatanggi rito? Dalawa ang pumapasok sa isip ko kung bakit. Kontrasepsyon at moralidad.

Ano ang kontrasepsyon? Ayon sa website na healthofchildren.com, ang kontrasepsyon (o contraception sa Ingles) ay ang pagpigil sa pagbubuntis ng tao sa pamamagitan ng pagkontra sa normal na proseso ng pagdadalang-tao. Marami itong pamamaraan, pero isa sa mga pinakakilala ay ang paggamit ng condoms.

Ang susunod na tanong ay kung moral ba ang paggamit ng mga pamamamaraan ng kontrasepsyon. Isa lang sa mga pamamamaraang kontrasepsyon ang tingin kong pabor ang Simbahang Katoliko at iba pang relihiyon, at ito ay ang abstinence o yung pag-iwas sa pakikipagtalik. Kung iisipin mong mabuti, kung hindi gagawin ang pakikipagtalik ay maiiwasan nga ang mga kinatatakutang bagay na maaaring maidulot ng pakikipagtalik: pagbubuntis at pagkakasakit ng STDs. Pero kung iisipin mong uli, mahirap ang abstinence sa maraming tao, mapupusok man o hindi. Itinuturing na kasi ng iba na isang pangangailangan ang pakikipagtalik dulot na rin ng hormones sa katawan.

Bakit ayaw ng Simbahang Katoliko sa ibang pamamamaraan ng kontrasepsyon? Dyan papasok ang usapin tungkol sa kung kailan nagsisimula ang buhay ng tao. Kung naniniwala kang nagsisimula ang buhay ng tao pag nagsama ang sperm cell ng lalaki at egg cell ng babae, iilan sa contraceptives ay naga-abort na pala (halimbawa, morning-after pill). Maituturing bang aborsyon ang pagpigil sa pagsasama ng sperm cell at egg cell? Kung istriktong depenisyon ng aborsyon ang gagamitin, hindi. Pero ang punto ng ilang anti-RH Bill, dahil sa contraceptives na ito ay napipigilan ang pagkabuhay ng isang tao sapagkat simula pa lamang ay hindi na magsasama ang mga binhi ng lalaki at babae. Bukod dyan, kinukondena ng Simbahang Katoliko ang paggamit ng contraceptives sapagkat bababa umano ang moralidad ng mga tao lalo na sa usaping sekswal. Anila, dadami ang mai-engganyong gumamit ng mga contraceptives dahil sa RH Bill. Mayroon silang punto. Anong punto? Para malaman natin, importante muna nating malaman kung ano ba ang turo nila.

Ano ba turo sa Simbahang Katoliko? Ang turo nila’y hindi maaaring magtalik ang dalawang tao na hindi kasal sa harap ng Diyos at sa mata ng tao. Itinuturing na sagrado ang kasal sapagkat pagkatapos nito’y pinahihintulutan na ang dalawang nag-iibigan na ipakalat ang lahi sa pamamagitan ng pakikipagtalik. Natatandaan ko noong ako ay nasa hayskul, binanggit ng isang guro sa Religion na dalawa ang tamang dahilan ng pakikipagtalik: procreation at intimacy (natatanging pagpapadama sa asawa ng pagmamahal). Pansining AT iyon at hindi O. At kung susundin natin ang sinabi ng guro kong iyon dati, mali ang pakikipagtalik sa taong di pa natin pinapakasalan. Ngayon, kung itataguyod ng RH Bill ang paggamit ng contraceptives, dadami ang kaso ng mga taong gagamit nito. Hindi ba’t safe sex nga raw ang dulot ng contraceptives, safe from pregnancy and STDS? Kaya nandun ang posibilidad na mahikayat ang maraming taong makipagtalik dahil iisipin nilang di naman sila makabubuntis o mabubuntis at ligtas pa sila sa sekswal na mga sakit.

Kung hindi mo pa alam sa ngayon kung Pro-RH Bill o Anti-RH Bill ako, alamin mo sa mga sasabihin kong ito:

Para sa Simbahang Katoliko: Wag na sanang magkalat ng mga impormasyong nagsasabi ng hindi buong katotohanan. Wag matakot sabihin na maaaring magpababa ng moralidad ng tao pag maipasa ang RH Bill, at sapat na iyong dahilan sa maraming Pilipino upang talikuran ang nasabing batas.

Para sa gobyerno, lalo na sa mga nagtataguyod ng RH Bill: Maganda ang maraming layunin ng batas ninyo. Yun nga lang, nakatatakot ang pagbibigay ng masyadong kalayaan sa taong pumili ng kung anong gusto nila. Tandaan hindi porke’t gusto nila ay tama iyon para sa kanila. Tandaan ding hindi porke’t legal ay moral nang maituturing.

UPCAT

Ngayong darating na Sabado at Linggo na gaganapin ang University of the Philippines College Admission Test (o UPCAT), ang eksameng kinukuha ng mga estudyanteng nasa ikaapat na taon sa hayskul na umaaasang makapasok sa Unibersidad ng Pilipinas. Ayon sa ulat ng ABS-CBN, ang UPCAT ngayong taon ang may pinakamalaking bilang ng mga kukuha ng eksamen sapagkat inaasahang higit 75,000 ang mga estudyanteng kukuha nito.

Nang pumutok ang balita kaninang umaga na magkakaroon na ng sanaysay ang nasabing eksam, naging usap-usapan agad ito sa iba’t-ibang social networking sites. Simula rin nun ay nagbigay na ang maraming nakapasa ng madugong eksamen ng kani-kanilang kwento nung sila ay kumuha nito. Isa na ako sa mga iyon sa pamamagitan ng blog post kong ito ngayon.

Naaalala ko pa ang ilan sa mga pangyayari nung panahong iyon ng Agosto 2003. Linggo ng umaga ang schedule ko sa pagkuha ng nasabing eksamen. Kaming dalawa ng kaibigan ko’y sumabay sa isang kaklase papuntang Unibersidad ng Pilipinas – Diliman. Syempre pa, kasama rin namin ang aming mga magulang na talaga namang napakalaki ang suporta sa aming mga anak nila. Lampas alas-6 ng umaga ay nakarating kami sa gusali ng UP Integrated School dahil dun ang lugar na ibinigay sa amin. Naiwan sa labas ang aming mga magulang, at kami nama’y dumiretso na sa kanya-kanya naming silid na kukuhanan ng eksam. Sa unang hanay sa harap ako umupo at tiyempong nasa harapan ko rin ang isang belintador. Alam ko na ibig sabihin nun, mapi-preskuhan ako pero malaki naman ang pagkakataong sa kalagitnaan ng pagsusulit ay mapapapunta ako sa banyo upang umihi. Hahaha. Ganunpaman, di ko na inisip masyado ang mga ganung bagay nang magsisimula na ang pagsusulit. Ang atensyon ko ay nasa mga libreto at papel na ibinibigay na ng gurong natalaga sa aming silid.

Sinumang nagsabi na madali ang UPCAT ay nagsisinungaling. O kaya naman, sila yung sobrang kumpiyansa sa sarili na tipong mani na kinain lang ang eksameng mababa pa sa 20% ng kumukuha nito ang nakapapasa. Totoong may madadaling tanong pero mas marami ang talagang pag-iisipin ka. Nagpapasalamat ako dahil kahit di ako kumuha ng summer classes para sa UPCAT ay nakapag-aral naman ako ng mabuti sa bahay buong summer gamit ang mga librong tingin ko noo’y talagang makatutulong sa akin.

Lampas tanghali na yata nung ako ay natapos. Nang makita ko ang pamilya ko na naghihintay sa akin sa labas, ang sabi ko, mahirap yung eksamen. Pero tulad syempre ng maraming kumuha ng UPCAT kasabay ko noon, umasa akong makapapasa. At sa awa ng Panginoong Diyos, nakapasa ako.

Nakatutuwa ang pakiramdam pag nakapasa ka sa pinakatanyag na unibersidad sa bansa. Pero tulad nga ng sinabi ng isang kaibigan, ibang bagay ang pagkapasok rito sa pagkumpleto at pagtapos ng kinuha ritong kurso. Malaki rin ang pagkakaiba ng pagtatapos dito sa pagharap na sa totoong buhay bilang isang mamamayang inaasahan na hindi lamang ng pamilya kundi ng buong bansa. Anumang piniling kurso at trabaho pagkatapos mag-aral ay mahalaga sa iba’t-ibang dahilan. Pero ang mas mahalaga ay pinagbubuti natin ang ating trabaho anuman ito, di ba?

Sa lahat ng mga kukuha ng UPCAT bukas at sa Linggo, nawa ay nakapag-aral kayo ng mabuti nitong mga nagdaang buwan. Kumain ng maigi bago mag-UPCAT dahil ilang oras din ang eksameng ito. Natural lang na kabahan, pero huminga ng malalim para mapanatili ang kalmadong sarili. Higit sa lahat,  manalangin sa Panginoong Diyos na anuman ang mangyari ay ang pinakamakabubuti sa inyo ang idulot Niya.